Εις το βουνό ψηλά εκεί
ειν’ εκκλησιά ερημική,
το σήμαντρό της δε χτυπά,
δεν έχει ψάλτη ούτε παπά.

Ένα καντήλι θαμπερό
και έναν πέτρινο σταυρό
έχει στολίδι μοναχό
το εκκλησάκι το φτωχό.

Αλλ’ ο διαβάτης σαν περνά
στέκεται και το προσκυνά
και με ευλάβεια πολλή
τον άσπρο του σταυρό φιλεί

Εκεί πέρα, πιο πέρα από την Αγία Βαρβάρα ανεβαίνοντας το μονοπάτι αφήνοντας πίσω σου την ακροθαλασσιά και κάποια χαλάσματα, απομεινάρια μιας άλλης εποχής που κάποιες φαμίλιες ίσως ψαράδων έζησαν μέσα, και τώρα έρμα φυτρώνουν σ αυτά φυτίλακια, θυμάρι κι αγριόχορτα.  Τα κοιτάς και ένα σωρό ιστορίες....σκαρώνει το μυαλό σου βλέποντας ένα ξύλινο δοκάρι η μια εσοχή που κάποτε θα ήταν αρμάρι. Ανεβαίνοντας λοιπών το χωμάτινο φιδωτό μονοπάτι που σκίνα και λυγαριές ίσα ίσα το αφήνουν να φαίνεται, οι μοσχοβολιές καθώς τα παραμερίζεις για να φτάσεις στη κορυφή του λόφου είναι το κάτι άλλο. μένεις άφωνος, εκστατικός τα πάντα ηρεμούν μέσα σου όταν αντικρίζεις ένα πάλλευκο μικρό, πολύ μικρό ξωκκλήσι σαν μινιατούρα μέσα στο πράσινο!!!!!Τι νιώθεις??
  Νιώθεις γαλήνη, απέραντη γαλήνη, να σε πλημμυρίζει!!!!!! Το εκκλησάκι είναι αφιερωμένο στη Παναγία στα εννιάμερα όλοι αυτή τη μέρα γεινόταν λειτουργία και όλοι οι "ξωχάροί" (εκείνοι που έμεναν στις εξοχές)ήταν εκεί στο προαύλιο γιατί είπαμε το εκκλησάκι είναι τόσο δα!!!!!!!   Εχω πολλές γλυκές αναμνήσεις και ευχαριστώ τη καλή μου φίλη για τη φωτογραφία που μου έστειλε!!!! 
Καλή μας Κυριακή φίλοι μου