Εις το βουνό ψηλά εκεί
ειν’ εκκλησιά ερημική,
το σήμαντρό της δε χτυπά,
δεν έχει ψάλτη ούτε παπά.

Ένα καντήλι θαμπερό
και έναν πέτρινο σταυρό
έχει στολίδι μοναχό
το εκκλησάκι το φτωχό.

Αλλ’ ο διαβάτης σαν περνά
στέκεται και το προσκυνά
και με ευλάβεια πολλή
τον άσπρο του σταυρό φιλεί

Εκεί πέρα, πιο πέρα από την Αγία Βαρβάρα ανεβαίνοντας το μονοπάτι αφείνοντας πίσω σου την ακροθαλασσιά και κάποια χαλάσματα, απομηνάρια μιας άλλης εποχής που κάπιες φαμίλιες ίσως ψαράδων έζησαν μέσα, και τώρα ερμα φυτρώνουν φυτίλια, θυμάρι κι αγριόχορτα.  Τα κοιτάς και ένα σωρό ιστορίες....σκαρώνει το μυαλό σου βλέποντας ένα ξύλινο δοκάρι η μια εσοχή που κάποτε θα ήταν αρμάρι. Ανεβαίνοντας λοιπών το χωμάτινο φιδωτό μονοπάτι που σκίνα και λυγαριές ίσα ίσα το αφήνουν να φαίνεται Οι μοσχοβολιές καθώς τα παραμερίζεις για να φτάσεις στη κορυφή του λόφου είναι το κάτι άλλο για να αντικρίσεις ένα πάνλευκο μικρό, πολύ μικρό ξωκκλήσι σαν μυρα μεσα στο πρασυνο και στο γαλαζιο λεσ καιειναι πινακασ και τότε νιώθεις γαλήνη, απέραντη γαλήνηνασε πλυμιριζει!!!!!! Το εκκλησάκι είναι αφιερωμένο στη Παναγία